Van rechtse utopieën, de dingen die niet kunnen

Als je de wegen breder maakt, worden de files niet korter. Door strenger te straffen worden misdadigers niet ontmoedigd. Daadwerkelijk en consequent uitzetten helpt niets in de strijd tegen mensensmokkel en illegale immigratie. Minder regels en restricties, minder beleidsrapporten, managers en vergaderingen – het leidt allemaal niet tot betere bedrijfsvoering op scholen, in de zorg en bij de politie. En door het gebruik van een paraplu blijven kapsel en kleding bij regen doorgaans niet droger dan zonder.

Ik meld het maar even, want als ik de mainstream-opiniemakers in dit land mag geloven (vrijwel zonder uitzondering gepositioneerd tussen gematigd progressief en stark raving loony leftist), zit de werkelijkheid toch echt veel ingewikkelder in elkaar dan de man in de straat en de vrouw aan de borreltafel geneigd zijn te denken. Hoe durven die trouwens zo maar op te schuiven naar rechts ? Hoe komen zij erbij ?

Lastenverlaging is levensgevaarlijk voor de economie; referenda en gekozen bestuurders leiden juist tot minder betrokkenheid van de bevolking bij de politiek en qua Europa kunnen we niet eens meer terug al zouden we dat willen … Het zal allemaal best, maar de gewapend-betonnen stelligheid waarmee de dames en heren een en ander verkondigen, en het haast tastbare genoegen dat ze kennelijk aan hun njet beleven, doen mij twijfelen.

Minder ambtenaren ? Kleinere scholen en ziekenhuizen? “Onmogelijk!” brullen onze linkse en linksige, maar toch vooral aartsconservatieve, columnisten en presentatoren in koor. “In elke geval onmogelijk zonder vele extra miljoenen naar die sectoren te sluizen …”

Schei toch uit ! Ik weet best dat de werkelijkheid taai is en dat het niet eenvoudig is mensen en organisaties die al jaren iets op een bepaalde manier doen, in een andere richting te sturen. Maar als je domweg weigert te geloven dat zulks überhaupt mogelijk is, tja, dan heeft politiek weinig zin. Dan is het misschien maar het beste Wim Kok te smeken om terug te komen, als premier voor het leven. En dan met zijn allen wegsluimeren in een eeuwig durende Purple Haze. Beter dan die paarse paradijsdroom kan het immers niet worden? En die stomme paraplu gooi ik ook meteen weg!

- juli 2002